Krynicka Zuzanna

Zakład Chemii Fizycznej i Radiochemii
Pracownia Elektrochemii

Polietylenoimina, chitozan i alginian jako stabilizatory i składniki kompozytów z nanocząstkami nieorganicznymi

Zuzanna Krynicka

Promotor: dr Marcin Strawski

Nanocząstki metali i ich tlenków oraz niemetali, są jednymi z najbardziej popularnych materiałów badawczych ostatnich lat. Cały czas poszukuje się nowych sposobów syntezy, nieustannie sprawdzając nowe możliwości ich zastosowań. W niniejszej pracy dyplomowej materiał ten, także, był głównym przedmiotem zainteresowań badawczych. Punktem wyjścia do prowadzenia badań była praca licencjacka, dotycząca otrzymywania nanocząstek selenu w układach biologicznych. Celem realizowanej pracy było sprawdzenie możliwości tworzenia układów nanoczastek selenu i złota, najlepiej w formie związanej, i sprawdzenie ewentualnego działania synergistycznego takich struktur. Wiązanie się poszczególnych rodzajów nanoczastek miały zapewnić polielektrolity, które wykazują zdolności stabilizujące [1]. W tym celu wykorzystano polietylenoiminę i chitozan, które służyły do stabilizowania powstałych nanocząstek oraz alginian jako pośredniczący czynnik wiążący.

Tworzenie układów związanych okazało się jednak nieskuteczne, nanocząstki nie wykazują selektywności w łączeniu się, ich interakcje zdają się być losowe. Jednakże udało się zaobserwować efekt pokrywania nanoczastek złota warstwą selenu, co, mamy nadzieję, może dać efekt zbliżony do oczekiwanego. Badania poszerzono o weryfikację sposobu tworzenia warstw zawierających nanocząstki selenu w strukturach wielowarstw polielektrolitowych. Metodą Layer by Layer (LbL) tworzone były układy, w których nakładano naprzemiennie warstwy polietylenoiminy lub chitozanu zawierające nanocząstki selenu, i alginianu. Otrzymane w ten sposób powłoki badano za pomocą mikroskopii sił atomowych. Dzięki analizie powierzchni próbek, w miarę tworzenia kolejnych warstw, zaobserwowano, że nanocząstki modyfikowane polielektrolitami mogą służyć do tworzenia wielowarstwowych układów polielektrolitowych. Dodatkowo zaobserwowano większą efektywność otaczania nanocząstek przez polietylenoiminę, w porównaniu z układami otrzymanymi z użyciem chitozanu.

Literatura:
[1] Stuart, M. C., de Vries, R., & Lyklema, H., Polyelectrolytes. w J. Lykelema; Soft Colloids, 2005.